Ken je dat gevoel? Je zit net in je werk, gefocust en met de moed der wanhoop probeer je eindelijk die ene taak af te ronden, wanneer je telefoon oplicht. “Even kijken wat het is,” zeg je tegen jezelf. Minuten later lig je middenin een discussie over de laatste Instagram-trend en word je meegesleurd in een filmpje van een kat die per ongeluk een waterfles omgooit – hilarisch, maar… waar was je nou ook alweer mee bezig?

Laat ik je vertellen, ik ben een meester in het verliezen van energie aan onbewuste energievreters. Mijn telefoon piept, en hoppa, mijn wilskracht verdampt. Voordat ik het weet, ben ik hopeloos verdwaald in een moeras van ‘even snel iets checken’. We noemen dit FOMO, of eigenlijk: “Fear Of My Own Focus” – want jeetje, hoe vaak word ik nou écht wijzer van dat scrollen? Spoiler alert: bijna nooit.

Uitstelgedrag, mijn grote vriend
Dan heb je nog mijn trouwe vriend: uitstelgedrag. Als er een Olympische Spelen voor uitstelgedrag bestond, zou ik de gouden medaille winnen. De kunst is om het nuttig te laten lijken: “Ik moet echt even dat kastje opruimen voordat ik met die klus begin.” En voordat je het weet, sta je de hele zolder te reorganiseren, inclusief dat ene doosje met foto’s van vroeger. Die moet ik namelijk écht even bekijken. Ja toch?

Nieuwsflash: het nieuws maakt me onrustig
Elke ochtend en avond duik ik in het nieuws, want stel je voor dat ik een wereldschokkende gebeurtenis mis! Maar laten we eerlijk zijn, hoeveel positiviteit halen we daar nou uit? Het is eigenlijk gewoon stress-tv. Dus hier zit ik dan, vol spanning het nieuws te kijken en me afvragend waarom ik onrustig ben. Het idee om iets níet te weten, dat vind ik blijkbaar veel enger dan het idee van een knoop in mijn maag.

Een people pleaser op een energie-dieet
Een van mijn meest verslindende energievreters? Een onbedwingbare neiging om iedereen blij te willen maken. “Ja, natuurlijk kan ik helpen!” roep ik enthousiast. Tot ik in paniek realiseer dat ik tegelijkertijd drie dingen moet doen en geen idee heb hoe ik het voor elkaar ga krijgen. Vragen om hulp? Nee, dat zou betekenen dat ik iemand moet teleurstellen en dat kan echt niet. Dus sleept mijn uitgeputte zelf zich door alle verzoeken, terwijl ik mezelf wijsmaak dat ik iedereen een plezier doe (behalve mezelf, natuurlijk).

Grenzen stellen? Kan iemand mij dat uitleggen?
Grenzen stellen, dat lijkt op de een of andere manier op wiskunde voor me: ik begrijp het gewoon niet. Mijn energie lijkt onbeperkt in de ogen van anderen, maar achter de schermen ben ik als een telefoon die constant op 1% batterij staat. Ergens verwacht ik elke dag opnieuw dat een of ander wonder me ineens leert om ‘nee’ te zeggen zonder een oprecht schuldgevoel. Maar tot die tijd draai ik gewoon op 1%, van de ene afspraak naar de andere.

Scrollen, reageren, scrollen…
Social media is dé energievreter van de 21ste eeuw. Terwijl ik een minuutje ‘ontspanning’ zoek, rol ik al scrollend in een onmetelijke oceaan van vakantiefoto’s, memes en adviezen van willekeurige ‘influencers’. En ik kan het niet laten om onmiddellijk op elke melding te reageren, alsof mijn leven er vanaf hangt. Spoedberichten als “Zullen we vanavond eten om 18.00 uur in plaats van 18.30 uur?” moeten uiteraard onmiddellijk een reactie krijgen. En waarom? Daar heb ik geen antwoord op.

En dan, de wake-up call…
Op een dag zit ik uitgeblust op de bank, kijkend naar een documentaire over wilde dieren die hun energie zorgvuldig verdelen (iets met slapen, jagen en relaxen – klinkt aantrekkelijk). Een flits van inzicht: ik ben een dier in een kantoorpak dat niet kan kiezen wat het met z’n energie doet. In een dolle bui besluit ik alles anders te gaan doen. Grenzen stellen, intentievol leven, het nieuws beperken en zeggen wat ik voel – dit klinkt als het plan. Geen onbewuste energievreters meer in mijn leven!

De realiteit? De volgende dag viel ik natuurlijk meteen weer terug in mijn oude gewoonten. Maar weet je, misschien is het niet zo erg. Want soms is verdwalen in het internet, grappen maken met vrienden en het nieuws volgen een kleine dosis afleiding die we allemaal nodig hebben. Misschien is het balans waar we naar op zoek zijn – met een knipoog, natuurlijk.

Uiteraard gaat dit niet over mij, ik schrijf dit voor een vriend. 😉