Wim's Blog

Tag: #Zelfreflectie

  • De nieuwe wereldorde is zachtroze en licht trillend

    Er waart een nieuwe mens door het land. Geen homo sapiens, maar homo spiritualis: gevoelig, bewust en vredelievend. Je herkent hem – of haar, of hen – aan uitspraken als: “alles is energie”, “we moeten helen” en “kies leiders met zachte vrouwelijke energie”. Het klinkt als een kruising tussen een yogaretreat en een verkiezingsprogramma van…

  • Wat wil je niet voelen? (of: de omweg is soms de snelste route naar jezelf)

    Soms vraag ik mensen niet wat ze voelen, maar wat ze niet willen voelen.Dat levert interessantere antwoorden op.Bang zijn, zeggen ze dan.Boosheid.Verdriet.Schuld.Eenzaamheid.Schaamte. Zelden hoor ik: vreugde. Of: liefde. Maar dat komt later. Wacht maar. Wat we niet willen voelen, vormt vaak de omtrek van ons bestaan.We rennen eromheen, ontwijken het, bouwen er een leven van…

  • Waarom je morgenochtend tóch opstaat, ook als je dat niet wilt

    Er zijn van die dagen dat je wakker wordt en denkt: “Nou nee. Niet vandaag.” Je staart naar het plafond, het dekbed voelt als een pact met de eeuwigheid, en je overweegt serieus om een voicemail in te spreken bij God: “Even niet bereikbaar vandaag. Probeer het later nog eens.”Toch staan we op. Bijna altijd.…

  • Verweesd en geworteld, over het diepste verschil tussen links en rechts

    Er zijn van die gedachten die je niet uitspreekt aan de keukentafel. Niet omdat je ze niet meent, maar omdat je weet: dit gesprek wordt nooit begrepen zoals je het bedoelt. Toch blijf ik ze denken. En soms, als ik schrijf, laat ik ze naar buiten. Dit is er zo één. Ik geloof dat het…

  • Weerstand is een uitnodiging

    Soms is de grootste belemmering niet het probleem zelf, maar de manier waarop je ernaar kijkt. Ik leerde dat niet uit een boek, maar op de harde manier: midden in de weerbarstige praktijk van besturen, samenwerken, veranderen. Samen met mijn medebestuurder Ingeborg begon ik aan een reis waarvan we dachten dat we de route al…

  • Houd je krik maar! – Over denkfouten en zelfgecreëerde drama’s

    We kennen hem allemaal wel. Die man. Nee, niet die man, maar die man in jezelf. De man die op een verlaten landweggetje staat met een lekke band. Geen krik. Geen hulp. Alleen hij en zijn gedachten – en daar gaat het mis. Dan, een sprankje hoop. In de verte: een huis! Misschien hebben ze…

  • En toen kwam ik mezelf weer tegen (maar hij had een andere jas aan)

    Laat ik eerlijk zijn: ik heb mijn leven nooit echt gepland. Plannen zijn iets voor mensen met spreadsheets, agenda’s in kleurcodes en doelen op de koelkast. Ik werkte eerder met wat windrichtingen, vage dromen en af en toe een hardnekkig verlangen dat in de verte stond te zwaaien. Wat ik wel had – en nog…

  • De schoonheid van het niet-weten – Of: hoe ik verdwaalde en eindelijk de weg vond

    Er was een tijd – lang geleden, ergens tussen mijn eerste navigatiesysteem en mijn laatste illusie van controle – dat ik dacht dat weten het hoogste goed was. Zeker weten, beter weten, alles weten. Kennis is macht, toch? Maar gaandeweg kwam ik erachter dat het weten soms behoorlijk overschat wordt. Want wat blijkt: in het…

  • Een olifant in je brein – hoe metaforen je stiekem hersenspoelen (maar dan op een leuke manier)

    Je kent dat moment vast wel. Je luistert naar iemand die een verhaal vertelt over een pinguïn die zijn weg kwijt is in de Sahara, en zonder dat je het doorhebt, zit je plots te knikken: ja, ik moet inderdaad beter grenzen stellen op mijn werk. Wat is hier gebeurd?Welkom in de wondere wereld van…

  • Van frustratie naar inspiratie – De magie van herkaderen

    Waarom is het dat sommige mensen, wanneer ze in een regenbui belanden, denken: “Fijn, gratis douche!”, terwijl anderen meteen overtuigd zijn dat hun hele dag verpest is? Juist ja: Herkaderen. Herkaderen, oftewel omdenken, is een magische vaardigheid waarmee je situaties opeens in een totaal ander daglicht zet. Stel je voor: je zit vast in de…