Macht is een vergrootglas: ze maakt zichtbaar wie iemand werkelijk is.
Wie zichzelf kent, blijft bescheiden. Wie zichzelf niet kent, verliest langzaam contact met de werkelijkheid – en met de mensen die hem daar ooit brachten.

Leiderschap zonder zelfinzicht is als autorijden zonder spiegels: het gaat goed, tot het misgaat.
Zonder reflectie verandert invloed in ijdelheid, en verantwoordelijkheid in verdediging.
Hoe hoger de positie, hoe groter de kans dat kritiek verdwijnt en vleierij haar plaats inneemt. Niemand durft nog te zeggen wat nodig is – en de leider hoort alleen wat hij wil horen.

Dat is het begin van het afbreukrisico: niet een verkeerde beslissing, maar het verlies van waarheid.
De leider raakt overtuigd van zijn eigen gelijk, omringd door instemmende gezichten die zwijgen uit loyaliteit of gemak.
De echo van waardering vervangt de weerklank van tegenspraak, en zo daalt het intellect langzaam af in comfort.

Echte leiders weten dat macht tijdelijk is en gezag geleend.
Ze blijven luisteren, juist als het pijn doet.
Ze begrijpen dat gezag niet wordt behouden door gelijk te krijgen, maar door eerlijk te blijven.

Afbreukrisico is geen kwestie van falen, maar van vergeten.
Vergeten dat leiderschap dienstbaarheid is, geen kroon.
Vergeten dat macht slechts werkt zolang ze aan iets groters is toevertrouwd dan het eigen ego.

Wie dat beseft, daalt niet af van zijn troon – hij stapt er bewust vanaf.