Soms hoor je iets wat niemand anders hoort. Niet omdat het stil is, maar omdat het van binnen klinkt. Het geluid van een gevoel.

Het is geen muziek, geen stem, geen toon – maar iets dat trilt, beweegt, ademt. Een klank die niet door de oren reist, maar door het hart.

Verdriet klinkt als regen tegen een raam – zacht, ritmisch, vasthoudend. Het probeert je niet te overspoelen, alleen te herinneren aan wat was.

Blijdschap is anders: het sprankelt, het danst, het klinkt als porselein dat elkaar toevallig raakt.

Woede dondert vanbinnen, onstuimig en levend, tot het uitraast in stilte.

En liefde – liefde klinkt niet, ze resoneert. Ze vult de ruimte zonder geluid te maken.

Sommige gevoelens zijn pure stilte. De stilte na een ruzie, de stilte van een blik die alles zegt, de stilte van een hand die blijft rusten op je schouder. Stilte is het volume waarin gevoelens zich verbergen. Ze laat horen wat woorden verdoezelen.

Wie goed luistert, hoort dat elk gevoel zijn eigen ritme heeft. Angst jaagt. Hoop ademt. Spijt echoot. En soms, heel soms, smelten ze samen in één zuivere toon – een moment waarop je even denkt: dit is het leven zelf dat zingt.

Misschien is dat wel het geheim van ons bestaan: dat we niet gemaakt zijn om te begrijpen, maar om te resoneren. Met elkaar, met de wereld, met dat ongrijpbare geluid dat ons mens maakt.

Het geluid van een gevoel is niet te vangen, maar wie het eenmaal gehoord heeft, herkent het altijd.

Misschien was dat wat stilte altijd al probeerde te zeggen.