Inleiding
Er zijn van die momenten in het leven waarop je beseft dat je niet langer de persoon kunt zijn die alles slikt, alles vergeeft en alles probeert te begrijpen. De titel van deze blog kwam voort uit een diepe overpeinzing over wat het betekent om in harmonie met jezelf te leven, zonder je eigen waarden, grenzen, en gevoelens voortdurend opzij te zetten voor anderen. Wat je hier zult lezen, is een reflectie op de momenten waarop je mag besluiten om niet meer mee te gaan in de verwachting dat jij degene bent die vergeeft, genade toont, of begrip opbrengt. Misschien herken je jezelf in deze woorden. Misschien vraag je je af waar je grens ligt, en wat het betekent om die grens te stellen.

Laat me beginnen met een verhaal uit mijn eigen leven. Toen ik jong was, was een tijd waarin ik, keer op keer, gevraagd werd om vergeving te schenken aan iemand die me herhaaldelijk had gekwetst. Elke keer dat er excuses kwamen, voelde ik de druk om het ‘grote gebaar’ te maken: vergeven, vergeten, en doorgaan alsof er niets gebeurd was. Maar hoe vaak ik het ook deed, het voelde nooit juist. In plaats van verlicht te zijn door de vergiffenis die ik verleende, werd ik steeds zwaarder belast door de pijn die ik bleef dragen. En toen besefte ik: misschien is het niet aan mij om altijd degene te zijn die vergeeft.

De mythe van vergiffenis
Vergiffenis wordt vaak geprezen als een nobele daad, een teken van emotionele volwassenheid en spirituele zuiverheid. We worden opgevoed met het idee dat vergeving iets is dat we altijd moeten nastreven, ongeacht de situatie. Maar is dat wel zo? In veel gevallen kan vergiffenis een bevrijdende keuze zijn, maar er zijn ook momenten waarop het voelen van die druk om te vergeven je eigen heling in de weg staat.

Ik heb geleerd dat vergiffenis niet altijd gerechtvaardigd is. Soms wordt er vergiffenis gevraagd terwijl de daden die om vergiffenis smeken, onherstelbare schade hebben aangericht. De verwachting dat je moet vergeven, kan je opsluiten in een cyclus van onopgeloste pijn en zelfverloochening. Het is belangrijk om te erkennen dat niet elke daad vergeven hoeft te worden, en dat er kracht ligt in het kiezen om niet te vergeven wanneer dat de juiste keuze voor jou is. Want vergeven is geen verplichting maar een keuze.

De grenzen van genade
Genade is in veel opzichten een prachtig concept. Het is het vermogen om voorbij de fouten van anderen te kijken en hen met vriendelijkheid en mededogen te behandelen. Maar genade kent ook zijn grenzen. Wanneer genade wordt geëist, of wanneer je voelt dat je altijd maar moet toegeven en begrip tonen, kan het destructief worden, zowel voor jezelf als voor de relatie waarin je verkeert.

In mijn ervaring wordt er vaak misbruik gemaakt van genade. Mensen kunnen soms denken dat ze het recht hebben op je geduld, je vergevingsgezindheid, en je inschikkelijkheid, zelfs wanneer ze je blijven kwetsen. Genade kan veranderen in een instrument van manipulatie, waarbij je wordt aangespoord om steeds weer over je eigen grenzen heen te gaan. Zelfzorg betekent soms dat je ‘nee’ zegt, dat je je genade niet zomaar weggeeft, maar bewaart voor situaties waarin het echt gepast is.

Genade kan een teken van kracht zijn, niet van zwakte. Het betekent dat je boven de situatie staat en bereid bent om te vergeven.

Het dilemma van begrip
Begrip is een diepgaande vorm van empathie. Het is het vermogen om je in de schoenen van een ander te verplaatsen, om hun perspectief te zien en hun gevoelens te erkennen. Maar begrip kan ook een last worden, vooral wanneer er van je wordt verwacht dat je altijd maar begrijpt, ongeacht hoe schadelijk het gedrag van de ander is.

Ik herinner me een situatie waarin ik steeds werd gevraagd om begrip op te brengen voor iemand die mij keer op keer teleurstelde. Telkens wanneer ik mijn pijn uitte, werd me gevraagd om te begrijpen waarom de ander zich zo gedroeg. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat er geen einde kwam aan dit vragen om begrip. Het was een manier om mijn gevoelens te bagatelliseren en de verantwoordelijkheid van de ander te ontlopen. Begrip mag niet betekenen dat je andermans gedrag goedpraat, vooral wanneer dat gedrag schadelijk is.

Conclusie
Als ik terugkijk, besef ik hoe belangrijk het is om te erkennen dat vergiffenis, genade en begrip niet altijd de juiste antwoorden zijn. Het stellen van grenzen, het kiezen voor jezelf en het beschermen van je eigen welzijn is net zo belangrijk. Deze inzichten hebben me geholpen om sterker te worden in mijn relaties en om mezelf niet langer te verloochenen in de naam van vergeving, genade of begrip.

Mijn advies aan jou is simpel: voel je niet verplicht om altijd te vergeven, genade te tonen of begrip op te brengen. Er zijn momenten waarop je het recht hebt om voor jezelf te kiezen, om je eigen grenzen te respecteren, en om te weigeren wat niet goed voor je is. Wees trouw aan jezelf, en je zult merken dat dit de krachtigste keuze is die je kunt maken.

Afsluiting
“Het is oké om niet altijd de grotere persoon te zijn. Soms is het genoeg om gewoon te zijn wie je bent, en om dat te beschermen.”

Ik nodig je uit om je gedachten en ervaringen te delen in de commentaren hieronder. Laten we elkaar steunen in het proces van het leren stellen van gezonde grenzen.