We kennen hem allemaal wel. Die man. Nee, niet die man, maar die man in jezelf. De man die op een verlaten landweggetje staat met een lekke band. Geen krik. Geen hulp. Alleen hij en zijn gedachten – en daar gaat het mis.

Dan, een sprankje hoop. In de verte: een huis! Misschien hebben ze daar een krik. En hij denkt: ik ga het gewoon vragen. Maar nog voordat hij bij het tuinpad is, begint zijn brein al warm te draaien als een oververhitte koffiemachine op maandagmorgen.

Wat nou als ze geen krik hebben?
Wat nou als ze me uitlachen?
Wat nou als ze wel een krik hebben, maar er honderd euro voor vragen? Of vijfhonderd? Of duizend?!

Bij het tuinhek is hij al lichtelijk geïrriteerd. Halverwege het pad kookt hij van binnen. En als de deur opengaat, gilt hij:
“Houd je verdomde krik maar! Ik hoef hem niet meer!”

Tja.

Het theater in je hoofd
Deze anekdote is oud. Maar eerlijk is eerlijk: hij blijft raak. En pijnlijk herkenbaar. Want wat begint als een eenvoudig probleem (geen krik), eindigt in een volwaardige opera – met hoofdrolspeler Het Drama In Je Hoofd.

We zijn niet boos om wat er gebeurt, maar om wat we dénken dat er zou kúnnen gebeuren. En dan reageren we daar alvast op.
Dat is ongeveer net zo logisch als iemand op z’n neus slaan omdat hij misschien over drie weken een rotopmerking gaat maken op je verjaardag.

Denkfouten met moddervette stift
Wat zien we hier gebeuren?

Voorspellende paniek: “Ze hebben vast geen krik.”
Onredelijke overtuiging: “Als ze hem wel hebben, zullen ze mij uitknijpen.”
Rampdenken: “Ze vragen duizend euro. En willen waarschijnlijk ook mijn schoenen.”
Boos worden op een fantasie: en dát, dames en heren, noemen we een klassieker.

We lachen erom, maar intussen hebben we allemaal dit soort “krikmomenten”. De mail die niet beantwoord wordt. De stilte aan de andere kant van het bed. Het vage appje zonder emoji.
Binnen de kortste keren hebben we een script geschreven, inclusief soundtrack en bijrollen — en reageren we op iets dat zich enkel afspeelt tussen onze eigen oren.

Wat dan wel?
Stap 1: adem in. En uit.
Stap 2: stel de vraag: “Is dit echt? Of is dit mijn innerlijke krik-epos?”
Stap 3: Doe iets radicaals. Bijvoorbeeld: vraag het gewoon. Check de realiteit. Bel aan en zeg: “Mag ik misschien even een krik lenen?”

Je zult zien: de meeste mensen zijn geen sadistische krikverzamelaars met geldzucht. En zo wel — dan weet je het tenminste echt.

En als uitsmijter…
Voor wie denkt: maar zo werkt het bij mij niet hoor, ik denk altijd rationeel – gefeliciteerd! Jij bent óf verlicht, óf vergeten dat je vorige week nog boos was omdat iemand je bericht ‘had gezien, maar niet gereageerd had’.

Voor alle anderen: welkom bij de club.
We vergaderen elke dinsdag. Locatie: in je hoofd. Thema: Drama’s die nooit gebeurd zijn.