In een hoekje van een druk café zitten André, een jonge en enthousiaste manager, en Wim, een ervaren management consultant met een fascinatie voor complexe systemen en schijnbaar onoplosbare problemen. Voor André ligt een kladblok, vol gekalkt met half uitgewerkte strategieën. Wim heeft alleen een espresso voor zich, en zijn blik verraadt een mix van nieuwsgierigheid en geduld.

André: (fronsend) Wim, ik snap er niets meer van. Elke keer als ik denk dat ik mijn team eindelijk op de rit heb, komt er weer iets nieuws. Een AI-tool die ineens onze processen overneemt, een medewerker die op afstand wil blijven werken omdat ‘hybride’ nu eenmaal hip is, of een klant die vraagt waarom we geen blockchain gebruiken voor… tja, iets vaags. Hoe doe jij dat?

Wim: (met een glimlach) Ah, André, welkom in het tijdperk van de voortdurende chaos. De eerste les van vandaag: veranderingen zijn als een Italiaanse maaltijd – ze blijven komen, en ze zijn nooit helemaal zoals je had verwacht.

André: (lachend) Dat is een rare vergelijking. Maar serieus, hoe hou je overzicht? Ik voel me alsof ik constant achter de feiten aanloop.

Wim: Simpel. Stop met proberen alles onder controle te houden. Het doel is niet om de chaos te temmen, maar om ermee te dansen. Flexibiliteit, mijn beste André, is het nieuwe strategisch plan.

André: (schrijft haastig mee) Dansen… met de chaos? Klinkt als een TED Talk. Maar hoe ziet dat er in de praktijk uit?

Wim: (neemt een slok van zijn espresso) Laten we beginnen met het feit dat je team niet jouw verlengstuk is. Ze zijn mensen, geen pionnen. Geef ze autonomie, maar zorg dat ze weten waar het schip naartoe gaat. Het is net als de maffia—iedereen heeft zijn eigen taken, maar ze weten allemaal wat de familie belangrijk vindt.

André: (met een glimlach) Jij en je maffia-metafoor. Maar hoe werkt dat met al die technologische innovaties? Ik kan mijn team toch niet elke week een nieuwe tool laten uitproberen?

Wim: Nee, maar je kunt ze leren hoe ze zelf keuzes maken. Laat ze experimenteren op kleine schaal. Geef ze de ruimte om fouten te maken zonder dat het bedrijf ontploft. Innovatie is een proces, geen quick fix.

André: Dat klinkt logisch, maar wat als het misgaat? Stel dat we een verkeerde tool kiezen of een verkeerde aanpak?

Wim: (schouders ophalend) Dan leer je ervan. Wist je dat 70% van alle strategische initiatieven mislukt?

André: (schrikt) Ze-ven-tig procent?! Waarom doe ik dit werk überhaupt nog?

Wim: Omdat je van chaos houdt, André. Anders zat je hier niet met mij te praten. Kijk, de sleutel is niet om falen te vermijden, maar om klein te falen. Maak je fouten snel, goedkoop, en leer er direct van. Noem het ‘strategische schrammetjes’.

André: (lacht) Strategische schrammetjes. Die schrijf ik op. Maar hoe blijf ik dan gemotiveerd? Soms voelt het alsof ik gewoon een brandweerman ben, overal brandjes aan het blussen.

Wim: Dat ben je ook. Maar je bent een brandweerman met visie. Focus op wat belangrijk is. Vraag jezelf steeds af: “Als alles in brand staat, welk vuurtje blus ik als eerste?” Prioriteiten stellen, jongen. En vergeet niet dat niet elk vuurtje geblust hoeft te worden. Sommige mogen gewoon… smeulen.

André: (denkt na) Oké, dus: dansen met chaos, strategische schrammetjes, en vuurtjes die mogen smeulen. Wat doe ik met al die economische onzekerheid? Inflatie, budgetcuts, klanten die moeilijk doen…

Wim: (grijnst) Ah, het economische hoofdstuk. Onthoud dit, André: onzekerheid is als een regenbui. Je kunt er tegen vechten, of je kunt een paraplu meenemen. Zorg dat je flexibel bent, je cashflow op orde hebt, en… ontwikkel een ijzersterke pokerface.

André: Pokerface? Wat heeft dat ermee te maken?

Wim: Omdat jouw team en jouw klanten kijken naar hoe jíj reageert. Als jij paniekt, paniekt iedereen. Maar als jij kalm blijft – zelfs al weet je het ook niet helemaal zeker – geef je vertrouwen. Leiderschap, André, is soms gewoon doen alsof je weet wat je doet.

André: (lacht hardop) Dus jij zegt dat ik moet bluffen?

Wim: (lacht mee) Niet bluffen. Inspireren. Laat zien dat je bereid bent om mee te bewegen met de verandering, en anderen zullen je volgen. Het is geen spel van zekerheden, maar van veerkracht.

André: (met hernieuwde energie) Oké, Wim. Ik ga dit proberen. Misschien word ik ooit net zo’n chaos-goeroe als jij.

Wim: (staat op, knipoogt) Dat is de geest. En André… onthoud: als je ooit echt vastloopt, zijn espresso en goede humor altijd een solide plan B.

André kijkt nadenkend naar zijn kladblok terwijl Wim vertrekt. In zijn hoofd begint een nieuw plan vorm te krijgen – geen strak schema, maar een flexibel raamwerk waarin hij kan improviseren. Chaos? Laat maar komen.