Iedere organisatie zegt het te willen: Verandering. Vernieuwing. Transitie.
Maar zelden komt die echt van de grond. Niet omdat medewerkers niet willen, maar omdat leiders onbewust de grootste rem vormen.

Leiders prediken verandering, maar handelen vaak vanuit angst voor verlies van controle. Ze willen wel vooruit, zolang het voorspelbaar blijft. En dus ontstaat er een subtiel spel van woorden en reflexen: “We moeten draagvlak creëren” betekent meestal “Ik wil niets kwijt”.
Zo houden leiders precies in stand wat ze proberen te doorbreken.

Volgens onderzoek van Arend Ardon blokkeren veel leidinggevenden verandering door hun eigen aannames. Hun gedrag roept precies het gedrag op dat ze willen vermijden.
Wie medewerkers niet vertrouwt, krijgt wantrouwen terug.
Wie elke stap wil controleren, wekt passiviteit.
Wie alleen luistert om te antwoorden, hoort niets nieuws.

Verandering mislukt zelden door weerstand bij anderen, maar door de onbewuste weerstand in onszelf.
We zeggen dat we flexibel zijn, maar bedoelen eigenlijk: “zolang het niet schuurt.”
De paradox is helder: leiders willen verandering zó graag sturen dat ze haar doden voordat ze kan ontstaan.

De enige echte verandering begint waar de leider durft te zeggen: “Ik weet niet hoe het moet, maar ik ben bereid te leren.”