We zeggen het soms met een grijns: “Ach ja, van leven ga je dood.”
Een dooddoener van jewelste. Letterlijk.
Maar als je er even bij stilstaat (en dat kan geen kwaad, want je bent toch onderweg naar het onvermijdelijke), dan is het eigenlijk de meest eerlijke zin die er is.

Van leven ga je dood.

Geen dreiging. Geen straf. Geen systeemfout die in een update hersteld wordt.
Het is gewoon hoe het werkt. Het leven is een tijdelijk abonnement, zonder verlengoptie. En ja, de opzegtermijn is onbekend.
Maar juist dáárom is het zo waanzinnig waardevol.

Want stel je eens voor dat je nooit doodging.
Dat je eeuwig zou blijven zitten op dat plastic stoeltje op het schoolplein van het bestaan.
Altijd maar morgen nog een kans.
Dan zou niets meer iets betekenen.
Dan zou je zeggen: “Ach, ik bel haar later wel terug.”
“Ach, dat boek lees ik wel in de eeuwigheid.”
“Ach, wat maakt het uit? Tijd zat.”

Maar zo werkt het niet.

Elke dag is er één die je nooit meer overdoet.
Elke ontmoeting is uniek.
Elk moment waarop je lacht, liefhebt, ruikt aan vers gemaaid gras of verwonderd bent over een vlinder op een vuilnisbak – het is er maar één keer. En dan: foetsie. Weggewaaid op de wind van de tijd.

Dat maakt het spannend. Intens. Betekenisvol.

Misschien is dat wel de grootste misvatting van ons tijdperk: dat we denken dat het leven maakbaar is, planbaar, controleerbaar.
Dat we de dood kunnen uitstellen met chiazaadjes, yoga en een abonnementsdienst voor supplementen.

Maar het leven houdt zich niet aan je spreadsheet.

Het komt onverwacht, het raast soms voorbij, het slaat linksaf waar jij rechts had willen gaan.
En op een dag – hop – ben je aan de beurt.
En dat is oké.

Want misschien is de dood niet het zwarte gat aan het einde van de film, maar de omlijsting waardoor het leven zichtbaar wordt.
Zonder einde, geen begin.
Zonder afscheid, geen waarde van nabijheid.
Zonder dood, geen leven.

Dus nee, deze blog is geen morbide preek. Het is een uitnodiging.
Om nieuwsgierig te zijn naar het midden.
Om het leven niet uit te stellen tot later.
Om vandaag een keer níet op te ruimen, maar gewoon op een bankje te gaan zitten kijken naar voorbijgangers en je af te vragen of ze gelukkig zijn.
Om wél dat appje te sturen.
Om te dansen, ook als het nergens op lijkt. Juist dan.

Want van leven ga je dood.
Maar tot die tijd?

Leef dan verdomme een beetje mooi.

De dood is onvermijdelijk. Zonde als het leven dan voor niks was geweest.