Er bestaan woorden die nooit hardop worden uitgesproken, maar toch tussen twee mensen blijven hangen. Ze zweven in de ruimte, hoorbaar voor wie durft te luisteren naar stilte. Deze blog is mijn poging om die stilte te vertalen – niet om iets nieuws te zeggen, maar om te bewaren wat nooit verloren mocht gaan.

Soms schrijf je geen brief om iets te zeggen, maar om iets te bewaren. Niet omdat het waar was, maar omdat het waar bleef.

Ik schreef deze woorden ooit op, voor haar. Niet omdat zij ze zo uitsprak, maar omdat ik ze hoorde in de stiltes tussen de zinnen. Omdat ik haar kende. Omdat ik geloofde te weten wat er in haar omging toen ze mij liefhad, in dat geheime, onuitgesproken gebied tussen ons in.

Dit is zijn stem. Of liever: mijn verbeelding van zijn stem. Niet letterlijk, maar echt genoeg om haar te kunnen raken. En misschien… nog steeds.

+: Wat hou ik toch van haar… door haar is mijn leven zoveel rijker geworden.

-: Maar dit is gevaarlijk. Je raakt verslaafd. Afhankelijk van haar liefde, haar aanwezigheid, haar woorden. En zij net zo van jou. Dat kan niet goed gaan.

+: Liever dat. Liever een leven VOL liefde én afhankelijkheid, dan een leeg bestaan waarin ik onafhankelijk speel. Ik geloof niet dat het eindigt. We hebben elkaar trouw beloofd. Niet tijdelijk. Levenslang.

-: Tot de dood jullie scheidt. En je weet hoe dichtbij de dood soms is. Eén ongeluk, één seconde, en het is over.

+: Als je zo gaat leven, durf je nooit meer lief te hebben. Dan laat je de vreugde schieten om de pijn te vermijden. Maar wat zij me nu geeft, wat ik voel in haar nabijheid… dat is genoeg om elke pijn straks te kunnen dragen.

-: Weet je zeker dat je een kind van haar wilt?

+: Ja.

-: Denk je niet dat je daar anders over gaat denken?

+: Misschien. Maar nu weet ik wat ik voel. En ik geloof dat het blijft. Of het werkelijkheid wordt? Dat hangt niet alleen van mij af. Of van haar. Er zijn anderen, omstandigheden. Maar het verlangen is echt.

-: En dat maakt het ingewikkeld.

+: Dat is waar.

-: Ben je niet bang dat de honger ooit overgaat? Dat het vuur dooft? Dat jullie op een dag niets nieuws meer te zeggen hebben?

+: Nee. Tussen ons groeit iets wat dieper gaat dan woorden. Steeds vertrouwder, steeds intenser, steeds rijker. Alsof we blijven groeien, ook als we zwijgen. Ik kan me niet voorstellen dat dat stopt.

-: Je bent sterker dan ik.

+: Moet ook.

-: Maar vergeet niet: wij zijn één. Zonder mij was jij er niet.

+: En zonder mij was jij nergens.

Ik heb zijn stem nooit gehoord zoals ik hem hier opschrijf. Maar ik geloof dat dit is wat hij dacht, of had kunnen denken. En misschien is dat genoeg: dat sommige liefdes blijven bestaan in wat nooit gezegd werd, maar toch voor altijd voelbaar blijft.

Daarom schreef ik het op.