Wanneer word je geraakt?

Niet zomaar ontroerd, maar écht geraakt – op dat stille plekje in jezelf waar de tijd even stilvalt en woorden tekortschieten. Het gebeurt niet vaak, maar als het gebeurt, weet je het onmiddellijk. Het is alsof iets in jou herkend wordt dat je zelf vergeten was.

Ik word geraakt door sommige vrouwen. Niet omdat ze mooi zijn, al zijn ze dat vaak ook, maar omdat ze iets laten zien wat zeldzaam is: echtheid. Een mengsel van kracht en breekbaarheid, verstand en gevoel, rede en intuïtie.

Ik denk aan Pamela Hemelrijk – scherp van geest, wars van conformisme, en dapper genoeg om te schrijven wat anderen niet durfden denken.

Aan Camille Claudel, die haar ziel in steen sneed en er haar verstand bij verloor.

Aan Kathleen Ferrier, wier stem zong over liefde en vergankelijkheid met een tederheid die alleen iemand bezit die haar eigen eindigheid kent.

Aan Lidewij de Vos, die zacht verzet biedt tegen de hardheid van deze tijd.

Aan Raisa Blommestijn, die weigert te zwijgen waar zwijgen gemakkelijker zou zijn.

Aan Mona Keijzer, die bleef staan waar anderen bogen.

En aan Marjolein Faber – compromisloos, onaangepast, en in haar eigen kracht onaantastbaar.

Wat deze vrouwen gemeen hebben, is niet hun succes, maar hun moed. De moed om zichzelf te blijven in een wereld die liever kopieën ziet dan originelen.

Misschien word ik meer geraakt door vrouwen dan door mannen. Niet uit romantiek, maar omdat vrouwen – de echte, niet de gladgestreken versies – dichter bij het leven zelf lijken te blijven. Ze durven voelen waar wij mannen vaak redeneren. Zij laten toe wat wij proberen te beheersen. En juist daarin schuilt hun kracht.

Geraakt worden is niet iets wat je kunt plannen of sturen. Het gebeurt. Zoals de wind ineens de bladeren beroert, of een blik je onverwacht vasthoudt. Het herinnert je eraan dat je leeft, dat je nog ontvankelijk bent, dat er in jou iets trilt wat niet door logica te vangen is.

En misschien, heel misschien, is dat wel de mooiste eigenschap die een mens kan hebben: geraakt kunnen worden.

Wanneer werd jij voor het laatst zó geraakt – op dat stille plekje in jezelf – dat de tijd even stilviel? En waardoor was dat?