Je enige reis in dit leven is om thuis te komen.
Niet naar een huis van steen en hout, maar naar een plek waar je ziel eindelijk kan rusten.

Thuis is niet te vangen in bakstenen of coördinaten op een kaart. Het is de plek waar je wordt gezien zonder oordeel. Waar je woorden niet hoeven te vechten om begrepen te worden. Waar stilte geen leegte is, maar een zachte bevestiging van nabijheid.

Thuis is niet altijd de plek waar je bent geboren, noch het huis waar je toevallig woont. Het is de ruimte waar je hart erkend wordt, waar je glimlach een antwoord vindt, waar je tranen geen ongemak oproepen maar een stille herkenning.

De reis ernaartoe kan lang zijn. Soms kronkelt ze door woestijnen van gemis, soms dwaalt ze door bossen van verlangen. Er zijn momenten waarop je denkt verdwaald te zijn, maar toch… elke stap, hoe onrustig ook, wijst richting dat ene doel: de plek waar je bevestigd wordt in wie je bent, waar liefde geen voorwaarden stelt.

Want thuis… is waar je eindelijk jezelf mag zijn.

En misschien is dat wel het grootste geschenk dat we elkaar kunnen geven: een stukje thuis zijn voor iemand anders. Ik mocht voor velen zo’n thuis zijn. En dat is misschien wel de meest betekenisvolle bestemming van mijn reis.

Reflectie voor jou
Sta eens stil bij dit moment. Waar voel jij je écht thuis? Bij wie mag je helemaal jezelf zijn, zonder masker, zonder voorwaarden? Misschien ontdek je dat thuis geen plek is om te zoeken, maar iets dat je samen creëert.