Daan: ‘Zuchtend’ Ik ben gewoon… op. Alles voelt leeg. Ik weet niet eens meer waar ik het allemaal voor doe.

Lowie: ‘Rustig’ Hmm, ik hoor dat het allemaal zwaar voelt. Alsof je ergens bent vastgelopen?

Daan: Ja, precies dat. Ik probeer van alles, maar niks werkt. Ik voel me moe, leeg… en het lijkt alsof niemand echt begrijpt hoe het is.

Lowie: Dat klinkt alsof je een hele zware rugzak met je meedraagt. Wat zou er gebeuren als je die even neerzet, hier, in gedachten?

Daan: ‘Schudt zijn hoofd’ Ik weet het niet… Het voelt alsof ik niks anders heb. Die rugzak is wie ik ben, weet je?

Lowie: Misschien wel. Of misschien zit er iets in die rugzak wat je eigenlijk niet meer nodig hebt. Stel dat we samen eens voorzichtig kijken wat er in zit, wat denk je daarvan?

Daan: ‘Aarzelt’ Ik weet het niet… Misschien.

Lowie: Laten we het klein houden. Geen haast. Wat zou je als eerste eruit willen halen, gewoon om te zien wat het is?

Daan: Uh… De druk, denk ik. Die constante druk om alles goed te doen. Om gelukkig te zijn, te presteren. Het is alsof iedereen iets van me verwacht.

Lowie: Ja… Die druk voelt echt zwaar, hè? Het is alsof die overal is, een onzichtbare muur om je heen. Waar voel je die het meest, in je lichaam?

Daan: Mijn borst. Alsof iemand erop duwt.

Lowie: Oké, stel je voor dat die druk even mag pauzeren. Dat je adem de ruimte krijgt. Hoe zou dat voelen, denk je?

Daan: ‘Haal diep adem’ Rustiger… Maar ook raar. Alsof ik dat niet gewend ben.

Lowie: Ja, dat kan. Soms zijn we zo gewend aan iets zwaars, dat het vreemd voelt als het weg is. Maar het mooie is: je mag zelf kiezen wat je vasthoudt en wat je loslaat. Als je die druk even loslaat, wat zou je dan overhouden?

Daan: Ik weet het niet… Misschien… leegte?

Lowie: Hmm, ja. Leegte kan eng voelen, hè? Maar leegte heeft ook ruimte in zich. Wat zou er kunnen ontstaan in die ruimte, als je even droomt?

Daan: ‘Aarzelt’ Misschien iets… iets dat meer van mij is? Geen verwachtingen van anderen, maar gewoon wat ik zelf wil.

Lowie: Dat klinkt mooi. Iets van jezelf. Stel je voor dat je dat mag ontdekken, stukje bij beetje. Wat is het eerste kleine stapje dat je nu zou willen zetten?

Daan: Ik denk… minder moeten. Gewoon even niks moeten.

Lowie: Ja, even niks moeten. Stel dat je dat vandaag eens probeert. Hoe zou dat voelen?

Daan: Fijn, denk ik… maar ook moeilijk.

Lowie: Natuurlijk, en dat is oké. Het hoeft niet perfect. Misschien kun je vandaag gewoon één ding kiezen dat je even niet hoeft. Wat zou dat kunnen zijn?

Daan: Misschien… niet de hele tijd online zijn. Gewoon even rust.

Lowie: Dat klinkt als een goed begin. En weet je? Je hoeft dit niet alleen te doen. Ik loop een stukje met je mee, en samen kijken we wat werkt. Klinkt dat goed?

Daan: Ja… Dat klinkt fijn. Dank je wel.