Woede is een emotie die velen van ons liever vermijden. Het roept beelden op van schreeuwen, ruzies en dingen die kapotgaan. Maar soms is er een ander soort woede. Een woede die niet naar buiten komt, die stil blijft. Je slikt het in omdat je denkt dat de situatie het niet toestaat, omdat je niet wilt dat anderen het weten, of omdat je bang bent voor de gevolgen. Deze woede keert zich naar binnen, en het voelt alsof het je langzaam maar zeker van binnenuit opeet.

Het begint vaak klein. Misschien voel je je niet gehoord in je relatie. Of je merkt dat je werk je steeds meer frustreert, maar je houdt je stil. Je wilt geen conflict uitlokken, geen risico nemen. Soms is het familie of vrienden die verwachtingen hebben waar je niet aan kunt voldoen. Je slikt alles door, dag na dag, en ergens diep vanbinnen begint het zich op te stapelen. Het voelt alsof er een knoop ontstaat, steeds strakker, steeds pijnlijker.

Naar binnen gekeerde woede laat zich niet zomaar onderdrukken. Het sluimert. Eerst merk je het misschien nauwelijks, maar na verloop van tijd begint het zich te laten zien. Je voelt je moe, prikkelbaar of verdrietig. Je hoofd bonkt, je maag speelt op, je spieren staan strak. Misschien verwijt je jezelf dingen, vraag je je af waarom je niet anders hebt gereageerd. Het is alsof je gevangen zit in een onzichtbare kooi die steeds kleiner wordt.

Maar woede wil eruit. Hoe langer je het vasthoudt, hoe meer het groeit. Het is als een vuur dat je probeert te blussen door er een deksel op te leggen. Het smeult door, zoekt naar zuurstof, en op een dag barst het los. Misschien gebeurt dat op een onverwacht moment. Een klein voorval — een vergeten afspraak, een verkeerd woord — en ineens stroomt alles naar buiten. Het vuur is niet langer te beheersen.

Toch hoeft het niet altijd zo te blijven. Het proces van helen begint met erkennen dat de woede er is. Het betekent niet dat je meteen weet wat je ermee moet doen, maar simpelweg het voelen, het durven benoemen, is een eerste stap. Misschien begin je met schrijven, het opschrijven van alles wat je dwarszit. Of je vindt iemand die je vertrouwt, die luistert zonder oordeel. Het uiten van je gevoelens, hoe klein ook, geeft het vuur lucht — maar op een gecontroleerde manier, zonder dat het alles verwoest.

Langzaam leer je jezelf weer ruimte te geven. Je merkt dat je grenzen kunt stellen, dat je mag zeggen wat je nodig hebt. Het is eng, en soms lijkt het eenvoudiger om alles weer weg te stoppen. Maar naarmate je oefent, ontdek je dat er kracht zit in je stem. Je voelt dat je woede niet langer je vijand hoeft te zijn. Het kan je juist richting geven, je helpen om keuzes te maken die beter voor je zijn.

Helen is een proces. Het gebeurt niet in een dag, niet in een week. Maar stap voor stap wordt de knoop minder strak. Het vuur, dat ooit leek te bedreigen, wordt een bron van licht. En langzaam maar zeker voel je weer rust. De woede die je ooit opvrat, heeft je nu iets geleerd: je mag er zijn, met alles wat je voelt, zonder schaamte, zonder angst. Het is een bevrijding.