Er waart een nieuwe mens door het land. Geen homo sapiens, maar homo spiritualis: gevoelig, bewust en vredelievend. Je herkent hem – of haar, of hen – aan uitspraken als: “alles is energie”, “we moeten helen” en “kies leiders met zachte vrouwelijke energie”. Het klinkt als een kruising tussen een yogaretreat en een verkiezingsprogramma van eenhoorns.

Deze nieuwe mens wil vrede. Wereldvrede, innerlijke vrede, misschien zelfs intergalactische vrede, als het universum daar klaar voor is. Maar die vrede is niet voor iedereen. Nee, die is voor wie ‘resoneert’. De rest – mensen met een militaire achtergrond, mensen die niet genoeg chakrahoning hebben gesmeerd op hun trauma – die horen er niet bij. Die zijn ‘helemaal fout’. Letterlijk. Zo staat het er.

Want in de spirituele vredesbeweging van nu wordt hard geoordeeld met zachte woorden. “Laten we helen” betekent vaak: “Weg met mensen die niet denken zoals ik.” Het is morele zuivering in lavendelgeur.

In spirituele Facebookgroepen of op Instagram zie je vaak berichten als: “Mensen worden achtervolgd door energieën uit het verleden” of “Mensen met lage energie passen niet meer in mijn leven.” Het klinkt liefdevol, maar in de praktijk betekent het vaak dat mensen met psychische klachten, verdriet of ‘negatieve vibes’ worden genegeerd of zelfs uit de groep worden gezet. Er wordt dan niet geluisterd of gesteund, maar subtiel buitengesloten – want hun energie zou de groep ‘vervuilen’. Zo wordt ‘helen’ een selectiemechanisme, en ‘liefdevol zijn’ een excuus om alleen nog gelijkgestemden toe te laten.

En ja, de geschiedenis herhaalt zich, zeggen ze dan. Omdat wij niets leren. Maar zelden hoor je iemand zeggen: “Ik herhaal mezelf ook voortdurend, in mijn spirituele filterbubbel vol echo’s van mezelf.”

Het tragische is niet de intentie – die is vaak oprecht. Het tragische is dat zingeving zo makkelijk wordt vervangen door zweverig superioriteitsdenken. Dat we ‘lichtwerkers’ aan het werk zetten die vooral licht op zichzelf werpen.

Dus laten we vooral zacht zijn. Maar laten we ook helder blijven. Vrede is geen buzzwoord. Vrede is ploeteren, luisteren, verdragen dat de ander anders denkt. En vooral: jezelf niet op een vredestroon hijsen terwijl je net een halve beschaving hebt afgeserveerd wegens te weinig vrouwelijke trilling.

Misschien moeten we niet wachten op een nieuw mens. Misschien moeten we gewoon betere mensen worden. Mét fouten. Mét nuance. En zonder wierook in het stemhokje.