Er zijn mensen die dingen eerder zien dan de rest. Thierry Baudet is er zo één. Hij leest tussen de regels door, ziet patronen voordat ze zich openbaren, en benoemt feilloos de pijnplekken van onze samenleving. Zijn analyses zijn vaak raak, zijn voorspellingen griezelig accuraat. Over de euro, immigratie, corona, onderwijs, het verval van de klassieke cultuur – Baudet heeft regelmatig gelijk gekregen. Hij is geen meeloper, maar een ziener. En dat maakt hem fascinerend.

Ook in debat is hij op z’n best: eloquent, retorisch sterk, onaangedaan door sociale conventies of politieke correctheid. Hij stelt vragen die niemand durft te stellen en schuwt de confrontatie niet. In een wereld vol meelopers en grijze compromissen is dat verfrissend.

Maar… is het genoeg?

De kloof tussen zien en leiden
Zien is iets anders dan leiden. Een leider wijst niet alleen op wat er mis is, maar schetst een horizon. Een leider inspireert, brengt mensen samen, wekt hoop. Niet door het verleden te verheerlijken of uitsluitend het falen van anderen te benadrukken, maar door een toekomst te verbeelden waarin mensen zichzelf kunnen herkennen.

En precies daar lijkt het bij Baudet te wringen.

Zijn boodschap is vaak doordrenkt van ironie, kritiek en cultuurpessimisme. Hij is scherp in zijn afwijzing van het bestaande, maar mist in zijn publieke optreden vaak de warmte van hoop, het uitnodigende gebaar, het gemeenschappelijke ideaal. Zijn stijl is die van de professor die doceert – niet van de gids die mensen meeneemt op een reis naar iets nieuws.

Mensen volgen verhalen, geen argumenten
De meeste mensen stemmen niet op wie het meeste gelijk heeft, maar op wie ze vertrouwen. Op wie hen hoop biedt. Mensen volgen verhalen, geen tabellen. Ze verlangen naar richting, naar een idee dat hen optilt, niet alleen iets dat hen waarschuwt.

Een beweging die mensen écht wil verbinden, kan niet gebouwd worden op sarcasme en afkeer alleen. Zij vraagt om gedeelde dromen, om waarden die groter zijn dan het eigen gelijk. Niet de vernietiging van de ander, maar de uitnodiging tot iets beters. Niet de analyse van het verval, maar het bouwen aan een nieuwe bloei.

De uitnodiging die ontbreekt
Het tragische is: Baudet hééft het in zich. Intellect, verbeelding, durf – het zit allemaal in hem. Maar zolang hij blijft spreken als een polemist in plaats van als een leider, zal zijn beweging marginaal blijven. Dan blijft hij de man die gelijk had, maar niet gevolgd werd.

In een tijd waarin verwarring groot is en richting ontbreekt, is er behoefte aan iemand die verder kijkt dan zijn eigen gelijk. Iemand die niet alleen de vinger op de wond legt, maar ook het verband aanreikt. Geen strijder die woede kanaliseert, maar een bouwer die hoop verspreidt.

En dat is geen zwakte. Dat is misschien wel het hoogste niveau van leiderschap.

“Een ziener toont de breuklijnen in de tijd. Een leider bouwt er bruggen overheen.”

En we weten allemaal dat we een leider nodig hebben, want het politieke establishment is al vergeven van niet-leiders met grote ego’s.