Er is een nieuw geloof in de wereld, en het heeft geen hemel nodig.
Dat heet ‘inclusie’.
En het is zo almachtig dat zelfs God, mocht Hij nog bestaan, eerst
een DEI-workshop moet volgen voordat Hij weer mag scheppen.

Want scheppen is per definitie fout.
De natuur discrimineert. Een leeuw eet zebra’s, nooit andersom.
Een boom groeit naar de zon en niet naar iedere willekeurige richting.
En wij mensen? We kiezen, sorteren, filteren.
Maar dat mag niet meer.
Je moet van iedereen houden. Ook van de buurman die om 3 uur ’s nachts met een bladblazer staat te zingen.

Het nieuwe ideaal is: iedereen mag meedoen.
Ook mensen die niet willen meedoen.
Ook mensen die vinden dat jij niet mag meedoen.
En als dat tot spanningen leidt, dan is dat jouw probleem, want jij was nog niet inclusief genoeg.

Het speelt zich niet alleen af in theorie, maar ook in de praktijk. Denk aan de protesten op Nederlandse universiteiten in 2024: studenten eisten dat instellingen hun banden met Israëlische partners verbraken. Het ideaal van inclusie en solidariteit met onderdrukten leidde daar tot bezettingen, gesloten gebouwen en spanningen over wie er wél en wie er níet welkom was binnen de universiteit. Het huis van denken veranderde even in een huis van selectie: iedereen mocht meepraten, behalve wie een “verkeerde” positie innam.

Het wonderlijke is: hoe inclusiever men wil zijn, hoe meer er regels komen over wie er uitgesloten moet worden.
De intolerantietolerantie, noemen ze dat in vaktermen.
Iedereen welkom, behalve de verkeerde meningen.
Iedereen gelijk, behalve de mensen die denken dat gelijkheid een leugen is.

Misschien moeten we accepteren wat het leven ons al miljoenen jaren leert:
Echte verbondenheid is altijd een beetje exclusief.
De kring is warm juist omdat hij niet oneindig groot is.
En soms is iemand buiten laten geen haat, maar simpelweg gezond verstand.

Dus ja, laten we inclusief zijn.
Maar niet tot het punt dat we ons hele huis inrichten als een wachtruimte waar iedereen binnenkomt, niemand weggaat en jij uiteindelijk buiten moet slapen. Want hoeveel inclusie kan een samenleving dragen, voordat ze uit elkaar valt?