Soms komt er zomaar een zin in me op, zonder dat ik weet waar hij vandaan komt.
“Wat lees je?” vroeg de prinses.
“Ik lees over het leven van Pinokkio,” zei de nar. “Hij gaat aan het einde dood.”
De zin bleef hangen tussen hen in. Niet omdat hij vreemd was, maar omdat hij iets raakte wat ze allebei kenden, zonder het ooit hardop te hebben gezegd.
We worden geboren als hout, dacht de nar.
Gevormd, gesneden, netjes gelakt. We leren hoe we moeten praten, lachen, presteren, liefhebben. En ergens onderweg raken we kwijt wie er onder dat vernis leeft. Tot iemand, of iets, ons aanraakt met waarheid. Dan breekt het hout open, het bloed gaat stromen en we worden echt.
Maar alles wat echt wordt, is kwetsbaar.
En alles wat kwetsbaar is, sterft ooit.
De prinses liep naar het raam. Buiten streek de regen langs het glas, alsof hij probeerde binnen te komen.
“Dus jij leest om te leren sterven?” vroeg ze, zonder zich om te draaien.
“Nee,” zei de nar, “ik lees om te leren leven. Zonder touwtjes.”
Ze zweeg even. Haar hand bleef rusten op de vensterbank.
“Ik heb altijd gedacht dat wie zichzelf verliest, alles kwijtraakt,” zei ze zacht. “Een kroon, een plaats, de blik van anderen.”
Ze keek hem aan. “Maar misschien raak je pas alles kwijt wanneer je blijft spelen wie je niet bent.”
De nar glimlachte. Niet omdat hij gelijk had, maar omdat zij iets had durven loslaten.
Ik denk dat we allemaal een beetje nar zijn.
Zoekend naar woorden die kloppen met wie we werkelijk zijn. Maskers dragend, niet uit kwaadwilligheid, maar uit angst om niet meer gezien te worden. Tot we ontdekken dat vrijheid niet ontstaat door beter te spelen, maar door ermee te stoppen.
We worden pas echt wanneer we durven verliezen wat we speelden te zijn.
En misschien is dat wat Pinokkio ons nalaat, zonder het uit te leggen.
Dat mens-zijn niet begint bij perfectie, maar bij eerlijkheid.
Dat leven pas begint wanneer het pijn kan doen.
Want alleen wat leeft, kan geraakt worden.
En alleen wie geraakt wordt, leeft echt.
Welk touwtje zou jij vandaag durven doorknippen?